Palmiye: Sıcak ülkelerde yetişen, iki yüzü aşkın cinsi ve yaklaşık dört bin türü bulunan, palmiyegillerden olan ağaçların ortak adı.

Türkiye’de özellikle denize kıyısı olan il ve ilçelerde, yazlıklar için,  geniş bahçeli evlerde, caddelerin ortasında dikilen, büyütülen ve büyüdükçe tropik keyfi sürülen bir ağaç.

Alıcısı, yetiştiricisi çok olduğu için de fidan yetiştirenler de özellikle bu ağaçtan yetiştirmeye çalışıyorlar.

Vali konağını yaparken, zengin villasını yaparken, evinin içine girmeden ilk yaptığı şey, bahçesine sıralı palmiye dikmek. Hem asaleti, hem zenginliği, doğa severliği gösteriyor palmiye.

Küçük boylarda olanların fidan yetiştiricilerinde fiyatı 3 bin 441 Türk Lirası, boyu büyüdükçe yani yetiştirme zamanı geçtikçe fiyatı 15 bin Türk Lirası’na kadar çıkıyor.

Palmiye konusunda ön bilgi bu kadar.

Şimdi gelelim sosyal konuda palmiye asitleyen yaratığın öyküsüne.

Yaratık diyorum, zira bir bitkiye asit dökecek kadar kendinden geçen insanın insanlıktan çıktığını, başka bir yaratık haline dönüştüğünü söylemek ne ona, ne insanlığa hakaret olabilir.

Olsa olsa,  yerinde tespit olur.

Bu yaratık, gecenin bir yarısı uyanıyor, balkonuna çıkıyor, apartmanın bahçesinde bulunan palmiyenin ortasına bir kap asit döküyor.

Amacı palmiyeyi yok etmek.

Amacı doğayı yok etmek.

Amacı insanlıktan çıktığını göstermek.

Sorsanız, bu ağacın meyvesi dahi yok, niye büyüyor diyecek kadar açgözlü.

Sorsanız, bu ağacın dalları bir yerlerime batıyor, canım acıyor diyecek kadar bencil.

Valinin konağına dikilmesi talimatını verdiği, zenginin para sayıp aldığı o güzelim palmiye,  asitli yaratığın yaptığı katliamla iki günde yerle bir oldu.

İnsanlıktan çıkan yaratık, o palmiyenin her gün bir dalının düşüşünü seyrederken ne hissettiğini aslında merak ediyorum ama en çok da şunu düşünmesini istiyorum.

Asitten düşen her bir dal gibi, asitte girmiş ellerinin parmaklarının tek tek düştüğünü düşünmesini.

Düşüncesi bile vahşice.

Tıpkı palmiyenin aside dayanamayan düşen dalları gibi!